KIM IS HAAR NAAM. DE EERSTE
GOLDEN RETRIEVER VAN HET DORP!

De enige officiële bio van Denvis, waarmee inderdaad tevens is gesteld dat al die andere die op het net circuleren vuile leugens zijn.

Door Leon Verdonschot

Het is 1974 en Mierlo staat op zijn kop. Want de Grotenhuisjes – en laten we eerlijk zijn, daar ging de nodige verhalen over in ‘t dorp – hebben aan gezinsuitbreiding gedaan.

Kim is haar naam. De eerste Golden Retriever van het dorp!

Vergeleken met de opwinding – zeg maar gerust: hype – waar dat mee gepaard gaat, was de geboort van ene Dennis in datzelfde gezin op de 19e juli van 1972 nog geeneens een rimpel in de hofvijver. Hadden de dorpelingen geweten dat de carrière van Dennis een bepaald hogere vlucht zou nemen dan die van Kim, hadden ze wel anders gepiept.

Maar dat is, zoals ze dat zo mooi zeggen, wijsheid achteraf.

Ze hadden het trouwens kunnen weten, de dorpelingen. Want Dennis is drie, nog maar net droog achter de oren en ‘s nachts in bed naar verluidt nog niet eens altijd, wanneer hij al naar school wil. Kennis wil hij opzuigen, onze jonge spons. Roland Grotenhuis en Lies Grotenhuis – De Vries hebben er hun handen vol aan, het maar keer op keer uitleggen dat school er pas is voor kinderen van vier. Blokkendoos, Lego, autootjes: ze kunnen Dennis niet meer bekoren. De wereld lonkt.

Die wereld wordt in die dagen in Mierlo ingeleid op de Rooms-Katholieke Loeswijk School. Over meester Snijders, “een draak van een meester”, kan Dennis na al die jaren nog steeds alleen spreken in termen van zinloos verbaal geweld. Maar juffrouw Mario, dat vindt hij de mooiste juffrouw van heel de wereld. Het begrip ‘lekker wijf’ kent Dennis in die jaren nog niet, maar had hij het gekend, dan had hij het voor juffrouw Mario niet gebruikt. Het zou haar tekort doen, de mooie, de charmante, de intelligent, de lieve, zucht… de complete juffrouw Mario. Waar is ze toch gebleven?

Vervolgens is er die aanzet tot een voetbalcarrière. Laten we daar verder geen woorden meer aan vuilmaken. Nou goed, één: F2.

Beduidend succesvoller zijn de clownslessen die Dennis gaat volgen. En dat niet de lessen voor Kliniclown – volgens cabaretier André Manuel zo beroerd dat kinderen in het ziekenhuis spontaan hun infuus uittrekken wanneer ze ze horen naderen – maar echt, voor grappige clown. Lezer, u begrijpt: sleutelmomentje.

Nog één: Dennis ziet Doe Maar optreden op het befaamde tuinfeest van Poervoe, het jongerencentrum van Mierlo. Het is nog in de dagen voor de hysterie die de band (en Dennis zelf) later zou begeleiden, toen Jan Dekker nog in de band zat. Die staat in Mierlo in zijn blote lul op het podium. “Als die van mij later ook zo groot wordt, ga ik dat ook doen,” weet Dennis. Wat hij nog niet bevroedt, is de werkelijk legendarische afmeting die zijn eigen l… enfin.

Dennis scoort hoog in de Sitotoets, verdacht hoog. Maar ja. Mierlo is een mavodorp. Daar ga je net als iedereen naar de mavo, punt uit. Aldaar komt hij in aanraking met drank en drugs, want dat krijg je dan. Een manmoedige recordpoging in de eerste klas slaagt: Dennis zette de langste schorsing uit de geschiedenis van de school op zijn naam. Een jaar later gevolgd door de Moeder Aller Schorsingen: een permanente. Dropout Dennis.

Een mavo in het nabijgelegen Helmond verleent hem politiek asiel, op voorwaarde dat hij de tweede klas overdoet. Daar gaat een kalmerend effect van uit. Zeg maar: een stukje onthaasting, naar Dennis toe. Hij gaat zelfs zingen in een heus koor. En hij slaagt, met gigantisch goede punten, voor ieder sinds de Tweede Wereldoorlog onomstreden vak.

Alleen van Duits kan hij niets. Als ze hem op het mondeling vragen ‘goedenacht’ te zeggen, antwoordt de paljas: “Frohe weinachten!”

Zijn gestage klim op de maatschappelijke ladder brengt hem naar de Havo/MBO in Eindhoven. Maar de werkelijke passie, om dat heerlijke woord maar eens te gebruiken, ja de werkelijke Passie van Dennis, die blijkt te liggen bij bandjes. In de regio Eindhoven heeft hij zijn eerste optredens.

Ja, het gaat allemaal best goed met Dennis. Maar goed nieuws is geen nieuws, beste lezer. Vandaar: drama! Dennis wordt afgewezen voor de Toneelschool Utrecht!

Levenservaring, dat is zijn nieuwe toverwoord. Levenservaring moet hij opdoen, en waar doen vertwijfelde jongeren dat anders dan in Australië, het werelddeel waar duizenden Europese iedere jaar naar verkassen om zichzelf te zoeken, om terug te komen met een didgeridoo. Hij verkast met een fotocamera en een linkshandige akoestische gitaar onder zijn arm. Na een jaar gaat hij met zijn vriend Richard naar Barcelona om ‘trips te dealen’. Wat hij daarmee bedoelt, weten alleen hij, Richard en een paar ongelukkige Spanjaarden.

Dennis keert vervolgens terug naar de zaal die hem de penis van Jan Dekker schonk. Als jongerenwerker in Poervoe behoudt hij Mierlose jongeren voor een leven bezijden het rechte pad. En dan slaat hij weer toe, die gretige onrust die hem reeds op zijn derde geselde. Dus vertrekt Dennis naar midden- en zuid Amerika. Anderhalf jaar later vertrekt hij met Richard naar Thailand, waar ze samen een kroeg beginnen. Die kroeg bestaat twee weken. Het Thaise avontuur eindigt met het verblijf van Dennis in een Japans asielzoekerscentrum wegens het niet kunnen voldoen van zijn financiële verplichtingen.

Met die levenservaring zit het inmiddels wel snor, met de inkomstens dus niet. Reden voor Dennis om terug te keren naar Nederland en een heuse baan te nemen: als stage technicus bij een rondreizende musical. Want ook musicals vindt-ie fijn, de eclectische hoofdrolspeler van dit epos. Ondertussen meldt hij zich aan voor de Nederlandse Film en Televisie Academie. Hier wordt hij wel degelijk aangenomen, dus verhuist hij naar Amsterdam. En wie nu denkt ‘Amsterdam? Da’s de spreekwoordelijke kat op het spek binden!’, die heeft volledig gelijk.

Drank, drugs en vrouwen: het Amsterdamse leven van Dennis schuwt geen enkel cliché.

Maar, O arbeidsethos, ondertussen wel blijven spelen met zijn band, hè? The Wankalots heetten ze eerst, maar dat wordt om redenen van commercie en marketing veranderd in The Spades. Een naam die langzaam maar zeker begint rond te gonzen in Het Circuit.

Ook deze school maakt Dennis af (onthoud dat, jonge lezertjes die in hem een rolmodel ontwaren). Zijn eindexamenproject heet Trash TV en met zijn filmpje Hellmond wordt hij genomineerd voor de Avond van de Korte Film. Naar aanleiding daarvan mag hij in 2001 een goed ontvangen programma van een half uur maken voor BNN.

The Spades brengen een eerst single uit, en gaan vervolgens aan de slag voor hun debuutalbum; Learnin’ the hard way’. Ze spelen en spelen, met als uitvalsbasis Eindhoven, waar ingewijden inmiddels weten dat The Spades geen negers zijn (wanneer een tourbooker in Engeland daar achterkomt, cancelt hij de hele tour) en waar Dennis inmiddels bij vrienden in de horeca werkt. In de horeca, ja. Over de kat op het spek binden gesproken!

Voor onder meer Peter Pan Speedrock – dat “Gotta Get Some” van The Spades covert – maakt hij video’s. In het najaar van 2002 begint hij als muziekregisseur bij het programma Kink TV bij het nieuwe Veronica. Die zender wordt geleid door de pijprokende vrouwenverslinder Bert van der Veer – die onlangs nog een boek publiceerde over zijn aambeien en dat is niet eens een grap – en is gehuisvest in een pand aan de ‘s Gravelandseweg, dat in de wandelgangen van Hilversum (en dat zijn er nogal wat) al snel ‘De Euroverbrander’ heet. Het duurt drie maanden en dan is het afgelopen met het nieuwe Veronica, en dus ook met Kink TV.

Tranen? Rouw? Welnee! Dennis zit al in het tourbusje, met The Spades! Naar Duitsland! Naar Zwitserland! Jaja, zelfs naar De Verenigde Staten van Amerika! Met de befaamde Jack Endino – die van Nirvana, ja die – nemen ze vier nummers op, die later als EP verschijnen onder de allesomvattende naam The Seattle Sessions. En mei 2003 touren ze door Frankrijk, waar een hinderlijke papparazi van de Nieuwe Revu de bandleden in hun nek hijgt. Het is hier dat Dennis zich realiseert dat privacy een relatief begrip is, in de wereld van de glitter en glamour die Franse kraakpanden heet.

Terug in Nederland geven The Spades een memorabel optreden op Lowlands, dat eindigt in een vechtpartij op het podium waarvan sommige bezoekers tot op de dag van vandaag geloven dat het echt was. Laat ze vooral in die waan, het leven biedt al ontnuchteringen genoeg. In plaats van het er backstage van te nemen, maken Richard en Dennis op Lowlands zes filmpjes voor de VPRO. Onder de naam Rock ‘n Roll Report maakt Dennis voor de VPRO later nog een aantal korte films.

En och, zoals dat gaat met roem: The Spades staan na Lowlands op een lager pitje. Dennis geeft met enkele vrienden op Speciale Gelegenheden voor Speciale Mensen en Genodigden akoestische optredens en dat smaakt naar meer.

En ondertussen maar filmen hè, die jongen. Samen met onder anderen Bos Visser maakt hij voor de VPRO Villa Achterbuurt, en schrijft hij het plan voor het programma Ferry’s Friet Paleis. Voor TMF maakt hij een serie van zes filmpjes met Di-Rect, de band waarvan hij later de videoclip van Webcamgirl regisseert en waarmee hij in september 2005 drie weken van de Amerikaanse Westkust naar de Oostkust reist voor het MTV-programma Road Rally. Voor MTV maakt hij in de zomer van 2005 een aantal reportages over buitenlandse festivals. Voor de stichting Conamus, het NPI en Musicexport regisseer hij een dvd.

Druk? Jawel, maar niet te druk om liedjes te blijven schrijven, met die akoestische vrienden van hem. Die cd verschijnt komend voorjaar, onder zij artiestennaam Denvis. Daarvoor verschijnt er nog een mini-cd van The Spades, The Detroit Sessions. Opgenomen in Detroit!

En dan gaat hij tijdens de komende boekenweek ook nog touren langs platenzaken, boekhandels en clubs, die jongen. Maar eerst terug naar Australië, opnieuw met een akoestische gitaar en een camera. En dan maar hopen dat hij haar dáár dan misschien tegenkomt. Juffrouw Mario.